Ont-dek u Zelve
Uit Jnana Yoga (p. 154) door Wolter Keers (1923 - 1985)
Ik ben van mening dat er, in psychologische termen geen genezing en, in vedantische termen geen zelfrealisatie mogelijk is wanneer we niet het faillissement van de persoonlijkheid aan den lijve hebben ondervonden.
Zolang we daar van buitenaf tegenaan kijken lijkt het een Golgotha; een dieptepunt van het lijden, een geweldig door de knieën gaan, een ongelijk bekennen enzovoort. Een uiterst pijnlijke zaak dus. In feite is het een zo vreugdevol gebeuren dat het constateren van het faillissement dikwijls gepaard gaat met, of gevolgd wordt door, een extatische vreugde en het gevoel dat er tonnen voorgoed van uw schouders zijn gevallen.
Het faillissement van de persoonlijkheid is het doorschouwen van een fundamentele illusie en daarmee het ontdekken van de fundamentele waarheid, en... de waarheid zal u vrijmaken. Als dat ergens opgaat dan is dat wel hier. Vrijheid niet vóór, maar van de persoonlijkheid, is de wezenlijke vrijheid en wezenlijke vrijheid is een andere term voor geluk.
Zolang we de persoonlijkheid dienen, zijn rechten opeisen en hem trachten te bevredigen, projecteren we een kooi om ons heen en we zien onze omgeving dan in de termen van 'gevaarlijk' en 'niet-gevaarlijk', kortom vanuit wat Jean Klein noemt: 'de positie van het kiezen'.
Het faillissement houdt in:
1. Het doorzien van de truc van de persoonlijkheid. Van allerlei eigenschappen maken we een mentale collage waarvan we zeggen: Dit Ben Ik (ik ben groot, klein, ik zie, hoor, ik ben slim, stom, eerlijk, laf, heb die-en-die achtergronden die mij, de collage, gevormd hebben tot wat ik nu ben enzovoort). We kennen die attributen gelijktijdigheid en blijvendheid toe, iets wat ze nooit hebben. En volgens de wet dat de wereld altijd verschijnt op het niveau waarop ik mijn zwaartepunt leg, scheppen we een hele wereld die precies overeenkomt met onze collage. Zo kunnen we aan ons oordeel over de wereld, over anderen en over onze omgeving min of meer zien hoe onze collage in elkaar zit. Iemand die een hekel aan anderen heeft, heeft een hekel aan zijn eigen collage.
2. In feite bestaat de collage uit van tijd tot tijd opkomende gedachten en gevoelens die niets anders zijn dan de bewustzijnsessentie die ik wezenlijk ben. Wie dit doorziet, begrijpt dat de persoonlijkheid en de daarmee samengaande geprojecteerde wereld hem even weinig kunnen schaden of beperken als de ruimte wordt geschaad of beperkt door bijvoorbeeld de aanwezigheid of afwezigheid van wolken.
3. Uit dit inzicht volgt vanzelf het weten dat de persoonlijkheid niet mijn persoonlijkheid is. Want dit 'mijn' (ego) en de collage zijn twee woorden voor hetzelfde ziekteverschijnsel.
Daarna volgt automatisch het staken van het 'goudzoeken' voor de persoonlijkheid, want nu weet ik dat geluk niet te vinden is door het beeld van de mijnheer of mevrouw die men denkt te zijn te koesteren, of door als persoon gewaardeerd, geaccepteerd en bemind te worden, maar dat het geluk verschijnt wanneer de persoon verdwijnt.
Ook dringt het plotseling door dat het ego en de omstandigheden twee woorden voor hetzelfde verschijnsel zijn. Voor wie bewust de harmonie zelf is 'geworden' (men is nooit iets anders geweest, maar men nam er geen nota van) valt geen winst meer te halen uit de muziek die het ego bevalt. Hij is de harmonie, ook in dissonanten.
4. Het doorzien van de truc wordt, ook alweer als vanzelf, gevolgd door de leegte. Wanneer de truc is doorschouwd en het ego niet meer de illusie kan koesteren een werkelijk, onafhankelijk ding te zijn, komt het misschien af en toe eens op bezoek, maar zijn dood is nu enkel nog maar een kwestie van tijd. Blijf kijken, doorschouw de truc drie, vier, vijf keer en het ego verdwijnt zoals een onrendabele film uit de roulatie verdwijnt omdat er geen toeschouwers meer naar de bioscoop komen. Doordat ik, hoogstens in het begin nog af en toe en uit gewoonte, niet voortga met energie in het ego te investeren, komt die energie vrij en hoef ik mezelf bijvoorbeeld niet meer te verdedigen. Een onvoorspelbare hoeveelheid energie komt nu beschikbaar en begint de harmonie uit te zingen, ook in dissonanten. Dat betekent dat ik niet zing, maar dat het lied zichzelf zingt. Of met een andere term: van nu af wordt 'berekening' vervangen door 'spontaniteit'.
Dit alles is toch geen pijnlijke lijdensweg?
De Ontmaskering
Peter de Graef 'Just talking' - let op vanaf 6 min 50 sec
Similar discoveries in the field of Science
One potential revelation of this experience is that “the observer creates the reality.” A paper published in the peer-reviewed journal Physics Essays by Dean Radin, PhD, explains how this experiment has been used multiple times to explore the role of consciousness in shaping the nature of physical reality.
“Observation not only disturbs what has to be measured, they produce it. We compel the electron to assume a definite position. We ourselves produce the results of the measurement.” (source)
“A human being is a part of the whole, called by us, “Universe,” a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feelings as something separated from the rest — a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty. Nobody is able to achieve this completely, but the striving for such achievement is in itself a part of the liberation and a foundation for inner security.”
Go back to the introduction page.